Dag 7 Yogyakarta

Vandaag is zondag, maar daar op merk je hier niets van. Om 6.20 zien we de jeugd al volop voetballen en volgens mij is al weer iedereen hier op de been. Wij laten ons niet kennen en om 6.30 !!!! zitten we al op de fiets (sportief hè) voor een tocht van 16 km. door de omgeving. We zien weer een heel mooi gebied waar van alles wordt verbouwd. We stoppen bij een veld waar de doppinda's worden verbouwd en we mogen ze zelfs proeven zo uit de grond. Ze zijn wit van kleur en smaken al best goed. Je kunt het vergelijken met bij ons een aardappelplant. Overal in de dorpen worden we door de bewoners en vooral de kinderen heel vriendelijk begroet, en dat al voor 7.00 uur. Gewoon geweldig! Na ongeveer 2 uur fietsen komen we aan bij de Prambanan. Dit is een hindoe tempel die in de 10e eeuw is gebouwd en is de grootste hindoe tempel ter wereld. Hij is opgericht ter ere van 3 goden, namelijk Shiva, Vishnu en Brahma en heeft een hoogte van 47 meter. Hier krijgen we weer een mooie rondleiding. De tempel is op 25 mei 2007 zwaar beschadigd door een aardbeving, maar gelukkig al meteen weer voor een groot gedeelte opgebouwd. Ze kunnen nog wel jaren vooruit, maar ja, het geld ontbreekt. Wij vinden het een geweldige tempel en mooier dan de Borobudur.
Hierna gaan we Batik schilderijen bewonderen bij de kunstenaar Kabul, die ook Nederland al een keer heeft bezocht. Dan gaan we verder met de Becjak, of te wel de fietstaxi, voor een tocht van een half uur door Yogyakarta. Mijn chauffeur speelt vals, hij heeft namelijk een motortje opgebouwd. Ook dit is weer heel apart en we worden nu afgezet bij het paleis van de Sultan, die ook de gouverneur is. Hier krijgen we een gids van 85 jaar en deze vonden wij meer bezienswaardig dan het paleis.
Hierna bezochten we nog een leerfabriek van een Nederlandse mevrouw en toen was het hoog tijd voor de lunch. Vervolgens naar een zilverfabriek en eigenlijk zouden we nog een Batikfabriek bezoeken, ware het niet dat iedereen er voor koos om terug te gaan naar het hotel. Even lekker luieren met een biertje aan het zwembad, heerlijk. Hierna heb ik het verslag gemaakt van dag 6, maar de goden waren me slecht gezind. Bij het opslaan ging het mis en was al het werk voor niets. Het zal nog wel ergens rondzweven tussen Nederland en Indonesië. Ik heb toen maar de moed opgegeven en we zijn maar lekker gaan eten en vroeg naar het mandje. Doodmoe, maar voldaan. Ik moet zeggen we beginnen behoorlijk aan het ritme te wennen en je kunt tenminste iets doen op zo'n dag, waar we ook dankbaar gebruik van maken. We genieten nog steeds van elke minuut en hebben het erg gezellig met de groep. Doeiiiiiiii.